tuniczka i legginsy idą w parze - urodzinowe dylematy

Przeżyłam wczoraj szok. Po szyciu 17 spodni z bluz dresowych w tempie ekspresowym byłam bardzo zmęczona. Nadszedł piątek i dzień oddania spodni. Powinnam odpocząć od maszyn ale....w sobotę, tj. dzisiaj są urodziny Oli (przyjaciółki Patrycji- a bynajmniej niegdyś). Zaproszenie przyszło tydzień temu, ale przecież ja zawsze na wszystko mam czas i zwlekałam z szyciem a zwłaszcza z pomysłem na prezent. Z założenia miał to być prezent wykonany osobiście przeze mnie- tak zażyczyła sobie moja córka. Wygląda na to, że dumna jest z moich uszytków. Cieszę się bardzo. Ale córki zwykle wpatrzone są w mamy więc może powinnam brać na to poprawkę. Choć nie powiem, ostatnio słyszę jak sobie podśpiewuje "chcę być duża tak jak mama" lalalalala :-P Fajnie się tego słucha i serce rośnie ech.

Kiedy w piątkowe popołudnie oddałam spodnie od razu poleciałam pobuszować po sklepach w poszukiwaniu dodatku do szytego prezentu. Miałam zamiar kupić piórnik albo plecak, bo dziewczynka idzie we wrześniu do szkoły. I juz miałam kupić plecak kiedy coś zza ramienia mi mówiło "zadzwoń do Agnieszki". Agnieszka to mama Oli. Skusiłam sie i wybrałam numer w telefonie. I nagle moja mina przybrała inny wymiar. Ola ma 3 plecaki i 2 piórniki więc to zbędny prezent. Mój pomysł splajtował. Wyszłam ze sklepu z miną zbitego psa. Urodziny w sobotę a już zbliża się godzina zamykania sklepów. Co ja teraz dokupię? Wsiadłam do auta i z pustką w głowie jechałam...sama nie wiem dokąd. W ostatniej chwili zatrzymałam się przy Pepko. Znalazłam skarpety, rajstopki, papcie skarpetowe i to w kolorach pasujących do tych, które miałam wieczorem pociąć. Wzięłam więc, bo kolor to nie wszystko....było z Mini, księżniczkami i Hello Kitty. Normalnie świat zwariował. Przyjechałam do domu z rogalem na twarzy i wielką ulgą. W głowie miałam tylko- jak mi sie nic nie chce a muszę szyć. Najchętniej wykąpałabym się i wyłożyła swoje cztery litery na kanapie. Jeszcze lepiej gdyby mój mąż, straszny kibic, podał mi lampkę wina i wymasował plecy ale.... wizja realna była inna.
Zasiadłam do maszyny bo wiedziałam że nikt za mnie tego nie zrobi a czas leci. Godzina 21, oczy podparte zapałkami, maszyna i nożyczki....Robię więc.
Ale jaki rozmiar skroić. W grudniu szyłam na mikołaja legginsy i bluzę wiec pewnie za dużo się nie zmieniło. Znalazłam wykrój, tnę na oko licząc na to, że jeśli dodam lekko bokami i wydłużę to będzie dobra. Rękawki wzięłam z jakiejś sukienki szytej wcześniej w podobnym rozmiarze, zmierzyłam tylko pachy czy nie będzie za duży w podkroju.  Dzianiny mają to do siebie, i za to je uwielbiam, że minimalne niedopasowanie da się łatwo skorygować.
Nie wiem co mnie pokusiło na aplikacje i dodatkowe stębnowanie ale zrobiłam to. Wkurzałam sie strasznie, bo nocą szyje się gorzej, a jeśli już się ozdabia to w ogóle kosmos. Szyłam do 1 w nocy. Skończyłam tylko tunikę i martwiłam się planowanymi legginsami. Ale co tam...jeśli się nie da rano to będzie chociaż to.
6:30 pobudka, ledwo otworzyłam oczy ale Gabrysia się wyspała i wołała, żeby ją wyciągnąć z łóżeczka. Szybka kawa, prysznic i jestem jak nowo narodzona. W pamięci tylko legginsy i prasowanie.
Legginsy kroiłam w tempie ekspresowym, dwa na raz. Jakoś poszło, bo legginsy szyje się szybko. Latałam jedynie między maszyną a dziećmi, bo to pić, bo to jeść, bo to pielucha.... Skończyłam o 10 rano całe przygotowania do urodzin. Przygotowane prezenty, ubrania dla Patrycji, zmęczona już Gabrysia i mama w rozsypce. W ostatniej chwili Patrycja wpadła na pomysł laurki. Pomagałam jej wyklejać, żeby kleju nie zostawiła i nie wybrudziła tła. Malowała już sama. W końcu ma 5 lat i ładnie jej to idzie.
Na koniec zdjęcia i wszystko do pięknej torebki w księżniczki, a dokładniej w Kopciuszka :-P

Po takim pędzie czas odpocząć, dzisiaj nie szyje już nic ale jutro ....